Dushyant Kumar shayari – Ishwar ko suli
मैंने चाहा था
कि चुप रहूँ,
देखता जाऊँ
जो कुछ मेरे इर्द-गिर्द हो रहा है।
मेरी देह में कस रहा है जो साँप
उसे सहलाते हुए,
झेल लूँ थोड़ा-सा संकट
जो सिर्फ कडुवाहट बो रहा है।
कल तक गोलियों की आवाज़ें कानों में बस जाएँगी,
अच्छी लगने लगेंगी,
सूख जाएगा सड़कों पर जमा हुआ खून !
वर्षा के बाद कम हो जाएगा
लोगों का जुनून !
धीरे-धीरे सब ठीक हो जाएगा।
लेकिन मैंने देखा–
धीरे-धीरे सब ग़लत होता जाता है ।
इच्छा हुई मैं न बोलूँ
मेरा उस राजा से या उसकी अंध भक्त प्रजा से
क्या नाता है?
लेकिन सहसा एक व्याख्यातीत अंधेरा
ढक लेता है मेरा जीवित चेहरा,
और भीतर से कुछ बाहर आने के लिए छटपटाता है ।
एक उप महाद्वीपीय संवेदना
सैलाब-सी उमड़ती है-अंदर ही अंदर
कहीं से उस लाश पर
अविश्वास-सी प्रखर,
सीधी रोशनी पड़ती है-
क्षत-विक्षत लाश के पास,
बैठे हैं असंख्य मुर्दे उदास ।
और गोलियों के ज़ख्म देह पर नहीं हैँ।
रक्तस्राव अस्थिमज्जा से नहीं हो रहा है ।
एक काग़ज़ का नक्शा है-
ख़ून छोड़ता हुआ ।
एक पागल निरंकुश श्वान
बौखलाया-सा फिरता है उसके पास
शव चिचोड़ता हुआ
ईश्वर उस ‘आदिवासी-ईश्वर’ पर रहम करे!
सता के लंबे नाखूनों ने जिसका जिस्म नोच लिया!
घुटनों पर झुका हुआ भक्त
अब क्या
इस निरंकुशता को माथा टेकेगा
जिसने-
भक्तों के साथ प्रभु को सूली पर चढ़ा दिया,
समाचार-पत्रों की भाषा बदल दी,
न्याय को राजनीति की शकल दी,
और हर विरोधी के हाथों में
एक-एक खाली बंदूक पकड़ा दी-
कि वह-
लगातार घोड़ा दबाता रहे,
जनता की नहीं, सिर्फ़ राजा की,
मुर्दे पैग़म्बर की मौत पर सभाएँ बुलाता रहे
‘दिवस’ मनाता हुआ,
सार्वजनिक आँसू बहाता हुआ,
नींद को जगाता हुआ,
अर्द्ध-सत्य थामे चिल्लाता रहे।
दुष्यंत कुमार के 25 मशहूर शेर जो आपको सोचने पर कर देंगे मजबूर
Dushyant Kumar Poetry – Ishwar ko suli
mainne chaahaa thaa
ki chup rahoon,
dekhataa jaaoon
jo kuchh mere ird-gird ho rahaa hai.
merii deh men kas rahaa hai jo saanp
use sahalaate hue,
jhel loon thodaa-saa sankat
jo sirf kaduvaahat bo rahaa hai.
kal tak goliyon kii aavaajen kaanon men bas jaaengii,
achchhii lagane lagengii,
sookh jaaegaa sadkon par jamaa huaa khoon !
varsaa ke baad kam ho jaaegaa
logon kaa junoon !
dhiire-dhiire sab thiik ho jaaegaa.
lekin mainne dekhaa–
dhiire-dhiire sab glat hotaa jaataa hai .
ichchhaa huii main n boloon
meraa us raajaa se yaa usakii andh bhakt prajaa se
kyaa naataa hai?
lekin sahasaa ek vyaakhyaatiit andheraa
dhak letaa hai meraa jiivit cheharaa,
aur bhiitar se kuchh baahar aane ke lie chhatapataataa hai .
ek up mahaadviipiiy sanvedanaa
sailaab-sii umadtii hai-andar hii andar
kahiin se us laash par
avishvaas-sii prakhar,
siidhii roshanii padtii hai-
ksat-viksat laash ke paas,
baithe hain asankhy murde udaas .
aur goliyon ke jkhm deh par nahiin hain.
raktasraav asthimajjaa se nahiin ho rahaa hai .
ek kaagj kaa nakshaa hai-
khoon chhodtaa huaa .
ek paagal nirankush shvaan
baukhalaayaa-saa firataa hai usake paas
shav chichodtaa huaa
iishvar us ‘aadivaasii-iishvar’ par raham kare!
sataa ke lanbe naakhoonon ne jisakaa jism noch liyaa!
ghutanon par jhukaa huaa bhakt
ab kyaa
is nirankushataa ko maathaa tekegaa
jisane-
bhakton ke saath prabhu ko soolii par chadhaa diyaa,
samaachaar-patron kii bhaasaa badal dii,
nyaay ko raajaniiti kii shakal dii,
aur har virodhii ke haathon men
ek-ek khaalii bandook pakadaa dii-
ki vah-
lagaataar ghodaa dabaataa rahe,
janataa kii nahiin, sirf raajaa kii,
murde paigmbar kii maut par sabhaaen bulaataa rahe
‘divas’ manaataa huaa,
saarvajanik aansoo bahaataa huaa,
niind ko jagaataa huaa,
arddh-saty thaame chillaataa rahe.
Dushyant Kumar– Ishwar ko suli (In Urdu)
مَیںنے چاہا تھا
کِ چُپَ رَہُوں،
دیکھَتا جاءاُوں
جو کُچھَ میرے اِرْدَ-گِرْدَ ہو رَہا ہَے۔
میرِی دیہَ میں کَسَ رَہا ہَے جو ساںپَ
اُسے سَہَلاتے ہُئے،
جھیلَ لُوں تھوڑا-سا سَںکَٹَ
جو سِرْپھَ کَڈُواہَٹَ بو رَہا ہَے۔
کَلَ تَکَ گولِیوں کِی آوازیں کانوں میں بَسَ جاءایںگِی،
اَچّھِی لَگَنے لَگیںگِی،
سُوکھَ جاءایگا سَڑَکوں پَرَ جَما ہُءآ کھُونَ !
وَرْشا کے بادَ کَمَ ہو جاءایگا
لوگوں کا جُنُونَ !
دھِیرے-دھِیرے سَبَ ٹھِیکَ ہو جاءایگا۔
لیکِنَ مَیںنے دیکھا–
دھِیرے-دھِیرے سَبَ غَلَتَ ہوتا جاتا ہَے ۔
اِچّھا ہُئی مَیں نَ بولُوں
میرا اُسَ راجا سے یا اُسَکِی اَںدھَ بھَکْتَ پْرَجا سے
کْیا ناتا ہَے؟
لیکِنَ سَہَسا ایکَ وْیاکھْیاتِیتَ اَںدھیرا
ڈھَکَ لیتا ہَے میرا جِیوِتَ چیہَرا،
اَورَ بھِیتَرَ سے کُچھَ باہَرَ آنے کے لِئے چھَٹَپَٹاتا ہَے ۔
ایکَ اُپَ مَہادْوِیپِییَ سَںویدَنا
سَیلابَ-سِی اُمَڑَتِی ہَے-اَںدَرَ ہِی اَںدَرَ
کَہِیں سے اُسَ لاشَ پَرَ
اَوِشْواسَ-سِی پْرَکھَرَ،
سِیدھِی روشَنِی پَڑَتِی ہَے-
کْشَتَ-وِکْشَتَ لاشَ کے پاسَ،
بَیٹھے ہَیں اَسَںکھْیَ مُرْدے اُداسَ ۔
اَورَ گولِیوں کے زَکھْمَ دیہَ پَرَ نَہِیں ہَیں۔
رَکْتَسْراوَ اَسْتھِمَجّا سے نَہِیں ہو رَہا ہَے ۔
ایکَ کاغَزَ کا نَکْشا ہَے-
خُونَ چھوڑَتا ہُءآ ۔
ایکَ پاگَلَ نِرَںکُشَ شْوانَ
بَوکھَلایا-سا پھِرَتا ہَے اُسَکے پاسَ
شَوَ چِچوڑَتا ہُءآ
اِیشْوَرَ اُسَ ‘آدِواسِی-اِیشْوَرَ’ پَرَ رَہَمَ کَرے!
سَتا کے لَںبے ناکھُونوں نے جِسَکا جِسْمَ نوچَ لِیا!
گھُٹَنوں پَرَ جھُکا ہُءآ بھَکْتَ
اَبَ کْیا
اِسَ نِرَںکُشَتا کو ماتھا ٹیکیگا
جِسَنے-
بھَکْتوں کے ساتھَ پْرَبھُ کو سُولِی پَرَ چَڑھا دِیا،
سَماچارَ-پَتْروں کِی بھاشا بَدَلَ دِی،
نْیایَ کو راجَنِیتِ کِی شَکَلَ دِی،
اَورَ ہَرَ وِرودھِی کے ہاتھوں میں
ایکَ-ایکَ کھالِی بَںدُوکَ پَکَڑا دِی-
کِ وَہَ-
لَگاتارَ گھوڑا دَباتا رَہے،
جَنَتا کِی نَہِیں، سِرْفَ راجا کِی،
مُرْدے پَیغَمْبَرَ کِی مَوتَ پَرَ سَبھاءایں بُلاتا رَہے
‘دِوَسَ’ مَناتا ہُءآ،
سارْوَجَنِکَ آںسُو بَہاتا ہُءآ،
نِیںدَ کو جَگاتا ہُءآ،
اَرْدّھَ-سَتْیَ تھامے چِلّاتا رَہے۔
Dushyant Kumar– Ishwar ko suli (In Punjabi)
ਮੈੰਨੇ ਚਾਹਾ ਥਾ
ਕਿ ਚੁਪ ਰਹੂ,
ਦੇਖਤਾ ਜਾਊ
ਜੋ ਕੁਛ ਮੇਰੇ ਇਰ੍ਦ-ਗਿਰ੍ਦ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਦੇਹ ਮੇੰ ਕਸ ਰਹਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਪ
ਉਸੇ ਸਹਲਾਤੇ ਹੁਏ,
ਝੇਲ ਲੂ ਥੋਡਾ-ਸਾ ਸੰਕਟ
ਜੋ ਸਿਰ੍ਫ ਕਡੁਵਾਹਟ ਬੋ ਰਹਾ ਹੈ।
ਕਲ ਤਕ ਗੋਲਿਯੋੰ ਕੀ ਆਵਾਜੇੰ ਕਾਨੋੰ ਮੇੰ ਬਸ ਜਾਏਗੀ,
ਅਚ੍ਛੀ ਲਗਨੇ ਲਗੇੰਗੀ,
ਸੂਖ ਜਾਏਗਾ ਸਡਕੋੰ ਪਰ ਜਮਾ ਹੁਆ ਖੂਨ !
ਵਰ੍ਸ਼ਾ ਕੇ ਬਾਦ ਕਮ ਹੋ ਜਾਏਗਾ
ਲੋਗੋੰ ਕਾ ਜੁਨੂਨ !
ਧੀਰੇ-ਧੀਰੇ ਸਬ ਠੀਕ ਹੋ ਜਾਏਗਾ।
ਲੇਕਿਨ ਮੈੰਨੇ ਦੇਖਾ–
ਧੀਰੇ-ਧੀਰੇ ਸਬ ਗਲਤ ਹੋਤਾ ਜਾਤਾ ਹੈ ।
ਇਚ੍ਛਾ ਹੁਈ ਮੈੰ ਨ ਬੋਲੂ
ਮੇਰਾ ਉਸ ਰਾਜਾ ਸੇ ਯਾ ਉਸਕੀ ਅੰਧ ਭਕ੍ਤ ਪ੍ਰਜਾ ਸੇ
ਕ੍ਯਾ ਨਾਤਾ ਹੈ?
ਲੇਕਿਨ ਸਹਸਾ ਏਕ ਵ੍ਯਾਖ੍ਯਾਤੀਤ ਅੰਧੇਰਾ
ਢਕ ਲੇਤਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਜੀਵਿਤ ਚੇਹਰਾ,
ਔਰ ਭੀਤਰ ਸੇ ਕੁਛ ਬਾਹਰ ਆਨੇ ਕੇ ਲਿਏ ਛਟਪਟਾਤਾ ਹੈ ।
ਏਕ ਉਪ ਮਹਾਦ੍ਵੀਪੀਯ ਸੰਵੇਦਨਾ
ਸੈਲਾਬ-ਸੀ ਉਮਡਤੀ ਹੈ-ਅੰਦਰ ਹੀ ਅੰਦਰ
ਕਹੀੰ ਸੇ ਉਸ ਲਾਸ਼ ਪਰ
ਅਵਿਸ਼੍ਵਾਸ-ਸੀ ਪ੍ਰਖਰ,
ਸੀਧੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਪਡਤੀ ਹੈ-
ਕ੍ਸ਼ਤ-ਵਿਕ੍ਸ਼ਤ ਲਾਸ਼ ਕੇ ਪਾਸ,
ਬੈਠੇ ਹੈੰ ਅਸੰਖ੍ਯ ਮੁਰ੍ਦੇ ਉਦਾਸ ।
ਔਰ ਗੋਲਿਯੋੰ ਕੇ ਜਖ੍ਮ ਦੇਹ ਪਰ ਨਹੀੰ ਹੈ।
ਰਕ੍ਤਸ੍ਰਾਵ ਅਸ੍ਥਿਮਜ੍ਜਾ ਸੇ ਨਹੀੰ ਹੋ ਰਹਾ ਹੈ ।
ਏਕ ਕਾਗਜ ਕਾ ਨਕ੍ਸ਼ਾ ਹੈ-
ਖੂਨ ਛੋਡਤਾ ਹੁਆ ।
ਏਕ ਪਾਗਲ ਨਿਰੰਕੁਸ਼ ਸ਼੍ਵਾਨ
ਬੌਖਲਾਯਾ-ਸਾ ਫਿਰਤਾ ਹੈ ਉਸਕੇ ਪਾਸ
ਸ਼ਵ ਚਿਚੋਡਤਾ ਹੁਆ
ਈਸ਼੍ਵਰ ਉਸ ‘ਆਦਿਵਾਸੀ-ਈਸ਼੍ਵਰ’ ਪਰ ਰਹਮ ਕਰੇ!
ਸਤਾ ਕੇ ਲੰਬੇ ਨਾਖੂਨੋੰ ਨੇ ਜਿਸਕਾ ਜਿਸ੍ਮ ਨੋਚ ਲਿਯਾ!
ਘੁਟਨੋੰ ਪਰ ਝੁਕਾ ਹੁਆ ਭਕ੍ਤ
ਅਬ ਕ੍ਯਾ
ਇਸ ਨਿਰੰਕੁਸ਼ਤਾ ਕੋ ਮਾਥਾ ਟੇਕੇਗਾ
ਜਿਸਨੇ-
ਭਕ੍ਤੋੰ ਕੇ ਸਾਥ ਪ੍ਰਭੁ ਕੋ ਸੂਲੀ ਪਰ ਚਢਾ ਦਿਯਾ,
ਸਮਾਚਾਰ-ਪਤ੍ਰੋੰ ਕੀ ਭਾਸ਼ਾ ਬਦਲ ਦੀ,
ਨ੍ਯਾਯ ਕੋ ਰਾਜਨੀਤਿ ਕੀ ਸ਼ਕਲ ਦੀ,
ਔਰ ਹਰ ਵਿਰੋਧੀ ਕੇ ਹਾਥੋੰ ਮੇੰ
ਏਕ-ਏਕ ਖਾਲੀ ਬੰਦੂਕ ਪਕਡਾ ਦੀ-
ਕਿ ਵਹ-
ਲਗਾਤਾਰ ਘੋਡਾ ਦਬਾਤਾ ਰਹੇ,
ਜਨਤਾ ਕੀ ਨਹੀੰ, ਸਿਰ੍ਫ ਰਾਜਾ ਕੀ,
ਮੁਰ੍ਦੇ ਪੈਗਮ੍ਬਰ ਕੀ ਮੌਤ ਪਰ ਸਭਾਏ ਬੁਲਾਤਾ ਰਹੇ
‘ਦਿਵਸ’ ਮਨਾਤਾ ਹੁਆ,
ਸਾਰ੍ਵਜਨਿਕ ਆਸੂ ਬਹਾਤਾ ਹੁਆ,
ਨੀੰਦ ਕੋ ਜਗਾਤਾ ਹੁਆ,
ਅਰ੍ਦ੍ਧ-ਸਤ੍ਯ ਥਾਮੇ ਚਿਲ੍ਲਾਤਾ ਰਹੇ।
Dushyant kumar shayari, Dushyant kumar quotes in hindi, Dushyant kumar poems, motivational shayari of Dushyant kumar, Dushyant kumar motivational poem, Dushyant kumar muktak, Dushyant kumar ki ghazal